Diotenez, Erromatar Inperioaren garaian, Antzinako garrantzitsuenetako eta boteretsuenetako batean, Zesar bere balentrien pisua salatzen hasi zen garaia iritsi zen. Haren gorputzak eta buruak erantzuteari utzi zioten. Alde guztitatik bilatu zuen sendagaia, eta azkenean Moncayon aurkitu zuen, baina elezaharrak ezkutatu egin zuen bere erremedioa, eta isilpean gorde. Edo, behintzat, halaxe izan da gaur arte.
Gorputzarentzako eta adimenarentzako sendabidea Iberiar Sistemako mendietan zehar doa eta bertako flora eta fauna elkartzetik sortzen da. Urrezko elixir bat da, lasaitasuna dakarkiguna, denek erostea ezinezkoa dela uste duten lasaitasuna. Gaurko borrokak beste batzuk dira, baina inperio honetan, mundu modernoan, guk ere etsai berrien aurkako borrokaren higadura salatzen dugu: presak eta estresa, krispazioa eta kutsadura, sedentarismoa eta errutina, artifiziala eta prozesatua…
Gure gorputzak ihes egiteko eskatzen du garrasika, gure buruak isilik bilatzen du nola balaztatu. Baina gauza batzuk ez dira aldatzen, gaur berriz ere Moncayok lagun diezagukeelako. Modernitatearen borrokak naturalera itzuliz irabazten dira, kargak arindu eta atseden hartzen hasten diren lekura itzuliz.
111.44 da toki hori. Hamaika mila hektarea baino gehiago jokatzen eta gogora ekartzen dituzten zenbakiak, zeinetatik lasaitasuna tantaka eta ongizate koilarakadaka sortzen baita. Moncayok ematen badizu, ez diezazula ezerk kendu.